Fotoblog

Zapraszam na pbl. ; )
hopein.fbl.pl

Powrót!

Cześć! ;) 

Nie możecie mieć mi za złe, że mnie nie było, że zniknęłam, czy cokolwiek podobnego, bo przecież napisałam na fanpage'u, że wypadło mi parę wyjazdów poza feriami. Nie moja wina, że tak wyszło, nikomu nie muszę się tłumaczyć. Życie internetowe, to nadal tylko Internet, więc uważam za ważniejsze te realne. 

Co do fanpejdża, to tak, jak wspomniałam, on właśnie po to jest. Uważam, że nie ma sensu marnować miejsca na blogspocie, by powiedzieć, że wyjeżdżam, skoro mogę zrobić to na fejsie. Nie trzeba mieć nawet konta, by móc na bieżąco się zapoznawać z informacjami. 

Oczywiście wróciłam, wszystko w porządku. Mogę mieć mało czasu, bo szkoła robi swoje, ale uwierzcie, że sama tego nie chcę, a muszę. Opowiadania pojawiać się będą w miarę moich możliwości. 

Nowe opowiadanie napisze na dniach i najprawdopodobniej w weekend się pojawi. Nie wiem, co dalej, bo w następnym tygodniu mam tylko 7 sprawdzianów -.-. No, w tym czekają mnie jeszcze 3. Trzymajcie kciuki! I ogólnie siebie, ha :) 

Do przeczytania, 

kocham, hopein. <3


aaa, edit: jeśli chodzi o projekt, to na razie mówię STOP, ponieważ zainteresowanie jest średnie. Nie ma sensu robić czegoś takiego dla paru osób, bez urazy. Na fbl było zupełnie inaczej, ale cóż, niektórym nie chce się pewnie tu już nawet zaglądać. Życie. 

Mały hopeinowy projekt dla ludzi z pasją!

Do it with passion.

Fanpage - http://www.facebook.com/pages/Opowiadania-hopein/125839557537135

Cześć! <3 Mam nadzieję, że wszystko u Was okej. Dziękuję, że jesteście.

Dobra, ale do rzeczy. Ostatnio wspominałam, że po konkursie odbędzie się coś w rodzaju projektu. I jest! 

O co chodzi? Najpierw spytam, czy lubicie fotografować lub pisać. Odpowiedź brzmi tak? To możecie czytać dalej <3

Cała rzecz polegać będzie na tym, byście podsyłali mi przeróżne zdjęcia lub fragmenty opowiadań, a ja muszę to połączyć w całość, czyli spójną historię. Mam nadzieję, że pomysł się uda, ale może tak się stać tylko z Waszą pomocą.

Jeśli chodzi o zdjęcia, to mogą być one przeróżne, naprawdę. Mogą być robione lustrzankami, aparatami cyfrowymi, telefonami albo nawet kalkulatorami. Opowiadania mają się składać z kilku zdań. Zdania mogą być po prostu wyrwane ze środka opowiadania, ale razem mają być spójne. 
Pamiętajcie, że wszystko ma być Waszego autorstwa!

Dodatkowo autor najlepszego zdjęcia lub opowiadania otrzyma ode mnie jakąś nagrodę rzeczową w postaci książki, którą sama wybiorę. 

Prace przyjmuje do drugiego lutego ze względu na mój wyjazd do Włoch. Całość ukaże się trzeciego, jeśli nic mi nie wypadnie.

Przesyłajcie je na hopein@wp.pl czekam :)

Podoba się? To do dzieła.

If U need me.

Jadzia nigdy nie lubiła za dużo mówić o czymkolwiek, ponieważ uznawała to za zbędne i nikomu nie potrzebne. Może dlatego nie miała wielu przyjaciół? Jej grupa znajomych ograniczała się do jednej osoby - jej samej. Jako przyjaciółkę miała swoje odbicie w lustrze, którego swoją drogą tak bardzo nie lubiła, więc i wrogiem dla samej siebie powoli się stawała.Gdy tylko ktoś próbował nawiązać z brunetką jakikolwiek kontakt, od razu tego żałował. Dziewczyna dysponowała dość szerokim zakresem wszelkiego rodzaju docinek i ironicznych tekstów, więc nie ma się co dziwić, że je wykorzystywała. Nie lubiła praktycznie niczego. Niczego oprócz muzyki. Chciała kiedyś zostać wielką gwiazdą rocka, ale bała się, że ze względu na jej nienawiść do świata, na publiczności się nikt nie znajdzie. Musiałaby chyba poustawiać masę luster, wyobrażając sobie, że ona to zupełnie inne osoby... litości. Nienawidziła śniegu, jak całej reszty świata, a tymczasem musiała przedzierać się przez prawie metrowe zaspy, by dojść do samochodu. Wsiadła za kółko, oddychając głęboko. Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze nerwica i lekomania. Witamy w świecie, w których na złudzenia nie ma miejsca. Wywróciła oczami i dopiero teraz spostrzegła, że ktoś siedzi na fotelu pasażera. 

- Do dokąd jedziemy? - odezwał się blondyn, nie odrywając wzroku od dziewczyny. Jeśli chodzi o jej urodę, to naprawdę należała do pięknych kobiet i pewnie nie musiałaby się dużo starać, by zostać kolejną top model. Może przydałby się milszy wyraz twarzy, ale ten mały szczególik ginął, gdy spoglądało się na całą sylwetkę dwudziestolatki.

- My? - spytała, śmiejąc się nieco ironicznie. - Nie przypominam sobie, bym miała na samochodzie napisane wielkimi literami TAXI, więc wypad - burknęła pod nosem, nawet nie racząc spojrzeć na chłopaka, który najwyraźniej nie miał zamiaru się ewakuować. Zaśmiał się jedynie pod nosem, wysiadł z samochodu, zostawiając otwarte drzwi, dzięki czemu uniemożliwił dziewczynie odjazd i sam wyciągnął z plecaka spray, którym wyraźnie na boku samochodu napisał wyżej wspomniane słowo. Skąd miał takie cacko? Uwielbiał malować po warszawskich murach, dlatego właśnie był posiadaczem sprayu.

- Ty, patrz, już masz - uśmiechnął się, zaglądając do samochodu, a potem do niego wskoczył, poruszając brwiami. Dziewczyna jedynie wywróciła oczami, uznając, że ma godnego przeciwnika. Ciekawe tylko, czego tak naprawdę od niej chciał. Po piętnastu minutach jazdy zatrzymała się przy najlepszym sklepie muzycznym w mieście i wysiadała z auta. Chłopak wyszedł za nią, zamykając za sobą drzwi i dorównał Jadzi kroku. Brunetka nie odezwała się do niego słowem do momentu, aż wyszli ze sklepu.

- Czego ty tak właściwie chcesz, co? - wrzasnęła wreszcie, opierając się o samochód. 

- Nie opieraj się, jeszcze świeże - odparł chłopak, uśmiechając się ironicznie i ruszył w stronę kawiarni. Zatrzymał się przy drzwiach. - Idziesz? - spytał, rzucając przez ramię i sam wszedł do pomieszczenia. Brunetka po chwili wahania poszła za nim, zajmując miejsce przy zupełnie innym stoliku, niż blondyn. Chłopak nie czekał długo i dosiadł się do dziewczyny.
- Słucham - uniosła brwi znad kubka gorącej kawy.

- Nie wiem, czy wiesz, ale jesteśmy razem na roku - wzruszył ramionami. Dziewczyna dopiero teraz uświadomiła sobie, że przecież widywała go parę razy na uczelni. Nie odpowiedziała, bo chciała słuchać głosu, który wyjątkowo jej się podobał, czego jednak ukazać nie mogła. - Chcę, żebyś dała mi szansę - dodał po chwili.

- Szansę? - spojrzała zdziwiona na chłopaka, którego imienia nawet nie znała. Chore.

- Dokładnie. Daj do siebie dotrzeć, nie możesz przecież siedzieć wiecznie sama w mieszkaniu i nigdzie nie wychodzić. Myślałaś kiedyś, jak będzie wyglądała twoja starość? Nie, no właśnie, bo się po prostu boisz - wzruszył ramionami. - Samotności - dodał jeszcze i wyprostował się na krześle, przykładając do ust kolorowy kubek.

- Dupek - mruknęła tylko pod nosem i wstała z krzesła, wychodząc od razu z kawiarni, a ten ruszył za nią.

- Nadałaś mi już pieszczotliwe przezwisko, dobrze - zaśmiał się, wsiadając ponownie do samochodu. 

- Słuchaj, nie wiem, co ty sobie wyobrażasz, ale na pewno za dużo - powiedziała szorstkim głosem, zapinając pasy.

- Czemu nie ruszasz? - spytał, spoglądając za okno.

- Bo jadę sama, a ty wychodzisz.

- Oj, powtarzasz się.

Dziewczyna jedynie wywróciła oczami i odjechała z parkingu prosto pod swój blok. Zakładała, że chłopak może być gdzieś stąd, skoro czekał już na nią przy samochodzie, toteż miała nadzieję, że szybko się ulotni, gdy tylko dojadą do osiedla.

- No proszę, zapraszasz mnie do siebie - zauważył, śmiejąc się.

Jadzia wiedziała, że z takim nie wygra, więc wpuściła go do środka. Nie tylko do bloku, ale i do swojego życia. Kamil okazał się doskonałym towarzyszem w słuchaniu płyt winylowych, ale i słuchaczem problemów, z których Jadzia przywykła mu się zwierzać. Pierwszy przyjaciel, pierwsza osoba, której mogła zaufać i nie żałować. 

Koniec :) 

fanpejdż - http://www.facebook.com/pages/Opowiadania-hopein/125839557537135

shake it.

take what you need.

Wcześniej moje opowiadania można było przeczytać na hopein.fbl.pl. 

Nie pytajcie, czemu to zrobiłam, po prostu uznałam, że tu będzie lepiej, zaufajcie mi! <3 Poza tym już dużo wcześniej zapowiadałam, że kiedyś coś takiego nastanie. Kocham Was wszystkich po kolei i mam nadzieję, że nie opuścicie mnie i nadal w tak ogromnej liczbie będziecie tu przychodzić i pamiętać, że istnieje jeszcze ktoś taki, jak hopein, czyli po prostu Ola. 

Już niedługo nowe opowiadanie, a stare wkrótce wrzucę, spokojnie! ;) 
Dodatkowo blog będzie rozszerzony o dużo ciekawych rzeczy.